ENCYKLOPEDIA ZIEMI GLOGOWSKIEJ
OPRACOWANIE : JERZY I ANDRZEJ SADOWSCY
(pisownia org.) TOWARZYSTWO MIŁOŚNIKÓW GŁOGOWA
HISTORIA ARCHIDIAKONATU GLOGOWSKIEGO
HISTORIA ARCHIDIAKONATU GŁOGOWSKIEGO
Godność archidiakona jest znaną w Kościele Katolickim już od IV w. związaną pierwotnie z zarządzaniem majątkiem diecezji w imieniu biskupa. W późniejszym okresie (od ok. IX w.) archidiakon był zwierzchnikiem części diecezji (archidiakonatu) mający tu władzę prawie biskupią. Od Soboru Trydenckiego, tytuł raczej honorowy i liturgiczny.
Tytuł archidiakona z czasem zaniknął. Jednak, w niektórych starszych diecezjach na zachodzie n.p. w Metz we Francji utrzymał się do chwili obecnej podział na cztery archidiakonaty.
Zarządzanie rozległym obszarem jaki stanowiła diecezja wrocławska, narzuciło konieczność rozbicia jej na mniejsze jednostki organizacyjne. Wg dawnego podziału administracyjnego, diecezja wrocławska dzieliła się na archidiakonaty, złożone z kolei z komisariatów. Te zaś obejmowały archiprezbiteraty, stanowiące odpowiednik dzisiejszych dekanatów. W ich skład wchodziły poszczególne parafie stanowiące najmniejsze ogniwa administracji kościelnej.
W dokumentach źródłowych godność archidiakona występuje we Wrocławiu w 1155 r. Podziału diecezji na 4 archidiakonaty dokonał biskup Wawrzyniec w 1227 r. Podział kościelny odpowiadał ówczesnemu świeckiemu podziałowi na księstwa: Wrocław, Głogów, Opole, Legnica. Największy rejon obejmował Głogów. Wg dokumentu z 27 października 1399 r. obejmował archiprezbiteraty: Głogów, Polkowice, Ścinawa, Góra, Wołów, Kożuchów, Zielona Góra, Krosno, Żagań, Bolesławiec.
Podział na archiprezbiteraty nastąpił w pierwszej połowie XIII w. Najwcześniej jest wspominany głogowski (1219), następnie opolski (1223) i żagański (1272).
Archidiakonatem zarządzał archidiakon, będący wikariuszem należało przekazywanie komisarzom i dziekanom wszystkich poleceń i zarządzeń generalnego wikariatu oraz przeprowadzenie co trzy lata generalnej wizytacji podległego sobie terenu.
W XIX wieku zanikła stopniowo ta instytucja zdominowana przez komisarzy zarządzających początkowo kolejnymi mniejszymi jednostkami administracyjnego podziału. Najdłużej, bo aż do 1842 roku, zachował się w pełni urząd archidiakona we Wrocławiu, stanowiący specyficzny wyjątek. Podlegało mu bezpośrednio 17 dekanatów, z ominięciem komisariatu jako kolejnego ogniwa. Pozostałe jednostki administracji diecezji m.in. głogowski archidiakonat, zostały skasowane podczas sekularyzacji w 1810 r. Archidiakonat w formie tytularnej przetrwał na Śląsku, aż do 1942 r. w Głogowie – do śmierci ostatniego 48 archidiakona ks. Eugeniusza Kretschmera.
Głogowska Kapituła Kolegiacka liczyła 6-ciu prałatów, wśród których archidiakon zajmował czwarte miejsce. Kolejność stopni prałatów była następująca: Prepozyt, Proboszcz, Dziekan, Scholastyk, Kantor, Kustosz.
Pierwotnie przewodniczącym kapituły był dziekan. Z czasem ta godność przeszła na proboszcza, który równocześnie zarządzał majątkiem kapituły. Scholastyk miał nadzór nad całością szkolnictwa w rejonie. Kantor miał pieczę nad kościelną muzyką i liturgicznym śpiewem. Kustosz czuwał nad wewnętrznym wystrojem Kolegiaty oraz nad stanem budowlanym kościoła i innych budynków należących do kapituły.
Wspomniana wyżej hierarchia prałatów ukształtowała się w późnym średniowieczu po ustabilizowaniu się wpływów niemieckich. W pierwszym okresie istnienia konwiktu, w XII i XIII w. zaznaczały się, pospołu z całym Kościołem w Polsce, wpływy pochodzenia francuskiego i belgijskiego. Kapituła wrocławska, a w ślad za nią głogowska, urządzona była w ten sam sposób co krakowska, mianowicie na czele stał dziekan. Stanowiło to wspólną cechę francuskich i niektórych włoskich kapituł, podczas gdy w Niemczech pierwsze miejsce zajmował prepozyt (proboszcz). Do kapituły wrocławskiej i głogowskiej wchodził też archidiakon, jako osobny prałat. Taką organizację hierarchii kościelnej w Polsce przyjęto z Zachodu.
W przeciwieństwie do Niemiec, gdzie godność prałata – archidiakona była nieznana. Wysoka pozycja archidiakona głogowskiego w ciągu kilkuset lat to reminiscencja z wczesnego średniowiecza. Stanowi to również jeden z pośrednich dowodów starożytności konwiktu głogowskiego, który według tradycji, założył w 1120 roku biskup Heymo, z pochodzenia Francuz.
A R C H I D I A K O N I
G Ł O G O W S C Y :
Na podstawie źródeł archiwalnych ustalono zestawienie 48 archidiakonów w okresie ponad 700 lat historii instytucji archidiakonatu głogowskiego.
1.DIETRICH
Jest pierwszym archidiakonem wymienionym w dokumencie z 27 kwietnia 1228 r., jest także nazywany Archidiakonem Polski. Już przedtem był kanonikiem we Wrocławiu, gdzie w 1239 roku otrzymuje prałaturę kantoratu.
2. MIKOŁAJ
Wspomniany w dokumencie jako świadek w dniu 26 czerwca 1249 r. Od 1234 do 1261 r. był równocześnie wrocławskim’ kanonikiem. Od 1259 r. posługuje się tytułem magistra, tzn. posiadacza tytułu akademickiego. Nekrolog konwiktu w Kamieńcu Ząbkowic-kim podaje dzień śmierci 6 kwietnia. Jako rok śmierci wchodzą w rachubę lata 1261-1267.
3. MILEJUS
Był pierwszym archidiakonem Legnicy. W końcu 1267 r. ukazuje się w tym charakterze w Głogowie. Później był równocześnie wikarym arcybiskupa Salzburga. W 1278 r. występuje jako kustosz katedry we Wrocławiu. Po raz ostatni wzmiankowany w 1293 roku.
4. JAN
Wzmiankowany jako archidiakon tylko raz 19 IV. 1282 r.
5. LORENZ (Wawrzyniec) (de Polonia) (albo Polonus)
Miał tytuł ,,Doctor decretorum, tzn. doktor prawa kanonicznego. Był poświadczony w Głogowie od końca 1284 r. do 1287 r. Od 1283 do 1299 r. także jako kanonik katedry we Wrocławiu. W wielkim sporze kościelnym między księciem Henrykiem IV Probusem, a biskupem Tomaszem II zastępował biskupa w latach 1285-1287 jako prokurator na dworze papieskim. W 1289 r. został scholastykiem, a w 1301 r. dziekanem kapituły katedralnej we Wrocławiu. Napisał ,,Memoriale decreti”. Jest to opracowanie źródłowych praw kościelnych spisanych w 1150 r. przez mnicha Gracjanusa. Umiera w 1301 r.
6. WIT
Jako magister występuje w 1291 r. W 1289 r. jest kanonikiem, a w 1293 r. kantorem katedralnym we Wrocławiu, a w dwu następnych latach był równocześnie zarządcą’ wrocławskiego oficjalatu.
7. MIROSEAW
W 1284 r. wikary katedralny, kapelan dworu biskupa. W 1288 r. kanonik w głogowskim konwikcie i w Opolu. Od 1292 r. sędzia kurii biskupiej, a od 1293 r. archidiakon głogowski. Ok. 1303 r został pozbawiony tych urzędów, jak również kanonikatów we Wrocławiu i Opolu. Zarzucono mu zlekceważenie obowiązków urzędowych, nadużycie urzędów przez wymuszanie i symoniczne nadużycia pieniężne przy wizytacji kościołów. Jego odwołanie u papieża dało tylko przejściowy wynik. Mirosław nie wyróżniał się negatywnie wśród współczesnych dygnitarzy. Zarzucane mu przewinienia były w tamtym okresie ogólnie spotykane. Nawarstwiające się uchybienia działania możnych Kościoła doprowadziły do ruchu Reformacji. Powodem pociągnięcia do odpowiedzialności archidiakona Mirosława było z pewnością jego osobiste zaangażowanie się przy organizowaniu miejskiej szkoły w Głogowie, która stanowiła wyłom w monopolu szkoły kolegiackiej.
8. FRYDERYK z JAROSZOWA
W 1277 r. notariusz dworu. Od 1299 r. pronotariusz księcia Henryka V wrocławskiego. W 1293 r. kanonik katedralny we Wrocławiu. Od 1305 r. archidiakon w Głogowie. Od 1305 r.- 26 V – dziekan konwiktu głogowskiego. Umiera w 1307 r.
9. PIOTR z WALTDORF
Od 1297 r. znany jako wikary biskupi, a równocześnie proboszcz Waltdorf powiat Nysa. W 1304 r. kanonik w Opolu. Od 1302 r. do 1310 r. także kanonik katedralny we Wrocławiu. Jako archidiakon w Głogowie wspomniany tylko od 5 IV. do 30 IX. 1306 r. Zrezygnował z godności w Głogowie, a pozostał kanonikiem we Wrocławiu.
10. ARNOLD z PROTZAN
Studiował w Bolonii. W 1303 r. uzyskał tytuł magistra. Biskup Jan III Romka powierzył mu w 1293 r. funkcję swojego wikarego i notariusza. W latach 1304-1318 sędzia dworu biskupiego – okresowo sędzia heretyków. Równocześnie sprawował od końca 1306 r. urząd archidiakona Głogowa. W 1307 r. otrzymał beneficjum kanonickie we wrocławskiej katedrze. Zasłużył się dla diecezji uporządkowaniem ksiąg biskupiej kancelarii. Po śmierci biskupa Henryka I z Wierzbna w 1319 r., zarządzał przez rok, wraz z proboszczem katedry osieroconą diecezją. W Głogowie wspomniany po raz ostatni 23 IX.1307 r. Wkrótce zrzeka się archidiakonatu, a przedtem otrzymuje probostwo Protzan koło Ząbkowic. Wg. przekazów odznaczał się dużą erudycją i szczególną bezinteresownością.
11. JAN ze SMOLNEJ
Prawdopodobnie pochodzenia szlacheckiego, ur. się we wsi Smolna koło Oleśnicy, gdzie otrzymał w późniejszym okresie parafię. Obok urzędu jako prokurator biskupi w Nysie, był wspomniany jako archidiakon w Głogowie od 1332-1348 r. Jednak często był nieobecny w Głogowie i zlecał opiekę nad urzędem wicearchidiakonowi.
13. JAN ze SRODY
Studiował ok. 1340 r. w Bolonii, gdzie uzyskał godność doktora medycyny. W 1354 r. przyjęty do głogowskiego konwiktu kolegiackiego. W 1360 r. poświadczony jako archidiakon. W latach 1348-1350 odbył podróż po środkowej Europie. Zwiedził m.in. Polskę, Węgry. Napisał dzieło medyczne: ,,Causae et signa pestilanciae et summa remedia contra ipsam”.
14. MIKOLAJ de BYTHUM
Domniemany archidiakon od 1361 r. Pojawia się jako taki w dokumencie z 9 II. 1373 r.
16. JAN GOSWINI
Studiował w Padwie, w 1368 r. uzyskał tytuł magistra, w późniejszym okresie ,,doctor decretorum. W 1374 r. adwokat wrocławskiego konsystorza i ołtarzysta katedralny. Następnie tamże kanonik, a w 1377 r. scholastyk. W 1380 r. otrzymuje kanonikat w Poznaniu, w 1383 kanonikat w konwikcie św. Krzyża we Wrocławiu. Od 1391 r. archidiakon w Głogowie. W 1403 r. opracował statuty kapituły, które dowodzą próby uregulowania i przywrócenia wysokiego poziomu moralności podległego duchowieństwa.
19. JAN REIMANN
Jego działalność przypada na okres wojen husyckich. Mimo, iż rejon Głogowa był mało dotknięty, kapitula zleciła do ochrony otoczyć Kolegiatę drewnianym częstokołem, który sięgał aż do Odry.
20. HENRYK SENFFTLEBEN
Tajny szambelan papieski, wspomniany w Głogowie w 1441 r. W 1444 r. studiował w Bolonii, gdzie określono go jako kanonika oraz archidiakona Głogowa i Legnicy. Od 1452 r. do 1466 r. dziekan katedry wrocławskiej i radca cesarza Fryderyka III. Uprzednio był urzędnikiem kancelarii papieskiej na Soborze Bazylejskim. Był bardzo zaprzyjaźniony z Eneaszem Sylwiuszem, późniejszym papieżem Piusem II, który go nazwał swoim prawdziwym i najlepszym przyjacielem.
21.KASPER JUNGE
Wspomniany jako archidiakon w 1468 r. W okresie jego działalności Kolegiata, wraz z całym Głogowem przeżywała ciężkie dni wojny ks. Jana II Żagańskiego z królem węgierskim Maciejem Korwinem. W latach 1480-1500 powstał w środowisku kolegiackim zbiór duchownych i świeckich sztuk pod nazwą ,,Głogowski śpiewnik. Dzieło to dowodzi o rozkwicie ówczesnego życia muzycznego na Wyspie Tumskiej.
22. JAN SCHEURLIN
Należał do rodziny, która przybyła do Wrocławia z Laningen w Bawarii. Studiował w Bolonii i został tam promowany na doktora obojga praw. Już jako student posiadał kanonikat we Wrocławiu. Otrzymał później także prebendy w Legnicy, Augsburgu i Trydencie. Został archidiakonem Głogowa, proboszczem Opola i ,,magister fabricae” w katedrze we Wrocławiu. Od 1500 r. do 1513 r. był równocześnie generalnym wikarym i oficjałem biskupa. Zmarł we Wrocławiu w 1516 r.
23. MATEUSZ LAMPRECHT
Urodził się we Wschowie, która należała wtedy do Polski. Pochodził z ubogiej rodziny mieszczańskiej. Studiował w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł ,,Baccalaureus artium. W późniejszym okresie uzyskał również tytuł ,,Doctor decretorum. W 1515 r. otrzymał kanonikat w katedrze i kościele św. Krzyża we Wrocławiu. W 1517roku, w przededniu Reformacji usiłował objąć probostwo kościoła św. Marii Magdaleny, ale został wyrugowany. Kościół ten w 1523 r. objął Jan Huss jako pierwszy luterański proboszcz Wrocławia. W 1523 r. był posłem do polskiego króla Zygmunta I celem wyproszenia pomocy przeciw rozszerzaniu się luteranizmu. Zygmunt Jagiellończyk przed powołaniem na tron był od 1499 r. Księciem Głogowa i wielkorządcą Śląska. Zaufanie duchowieństwa Śląska do króla Zygmunta potwierdza wysoką ocenę społeczeństwa regionu na jaką zasłużył sobie ten władca w okresie rządów w księstwie głogowskim. Lamprecht wspomniany po raz pierwszy jako archidiakon głogowski w 1521 r. był również kanonikiem w Nysie i proboszczem kapituły kolegiackiej w Raciborzu. W 1540 r. zrezygnował z archidiakonatu głogowskiego i zamienił go na kanonikat. Zasłużył się dla rodzinnego miasta Wschowy. M.in. odbudował zniszczony pożarem w 1529 r., kościół parafialny. Dla uczczenia pamięci dobroczyńcy miasta, jedna z ulic została nazwana jego imieniem. Związku Lamprechta z kulturą polską dowodzi fakt używania herbu zbliżonego do herbu Poraj: czerwona róża na srebrnej tarczy. Zmarł w 1552 r. we Wrocławiu. Prawdopodobnie został pochowany w katedrze.
24. MIKOLAJ KUNTZEL (GUNTZEL)
W 1534 r. Baccalaureus prawa kanonicznego. Proboszcz miejski i kanonik Głogowa. Jako archidiakon instalowany w 1540 roku. Umiera w 1553 r.
25.MIKOŁAJ z KRICKAN
Doktor prawa kanonicznego. Kanonik kościoła św. Krzyża. Od 1529 r. kanonik katedry we Wrocławiu. Otrzymał inwestyturę jako archidiakon w 1553 r. Wkrótce potem umiera we Wrocławiu. Jego epitafium znajdowało się na zewnątrz małego chóru katedry.
26. JAN CURTIUS (KURZ)
Urodzony głogowianin. Instalowany w 1554 r. Rezydował poza Głogowem. Umiera w 1563 r. Okres ten cechował upadek moralności wśród duchowieństwa. Wielu kanoników posiadało wprawdzie beneficja, lecz nie spełniali obowiązków kapłańskich.
ALMERICK PICCOLOMINI
Włoch z Pesaro. Doktor prawa. Od 1555 r. proboszcz katedry we Wrocławiu. Od 1562 r. kanonik głogowski. Wkrótce potem mianowany archidiakonem. Zrezygnował z archidiakonatu zanim został instalowany. Umarł we Wrocławiu w 1568 r.
28. JAN BRIGER
Magister sztuk wyzwolonych. Kanonik katedry wrocławskiej i kościoła św. Krzyża we Wrocławiu. Od 1564 r. archidiakon wrocławski. W 1580 r. na zlecenie biskupa Marcina Gerstmana dokonał wizytacji regionu. Zachowany protokół tej wizytacji stanowi cenne źródło informacji ówczesnych stosunków kościelnych i społecznych Dolnego Śląska. Briger zrezygnował w 1587 r. z archidiakonatu za probostwo w Głogowie. W 1588 r. został zamordowany w łożu boleści przez krewnego. Nagrobek Jana Brigera to jedyny zachowany obiekt wewnętrznego wystroju Kolegiaty.
29. KACPER SELLIUS
Urodzony w Głogowie. Proboszcz Wysokiej Cerekwi i biskupi komisarz. Inwestyturę archidiakona otrzymał w 1588 r. Umiera w 1617 roku. Jego kolorowy nagrobek znajdował się w kaplicy św. Anny. W kaplicy Trzech Króli znajdował się ufundowany przez niego ołtarz z własnym portretem.
30. GRZEGORZ HABICHT
Pochodził z głogowskiej rodziny, która dała kościołowi wielu kapłanów i urzędników. W 1601 r. został kanonikiem w Głogowie w 1618 r. archidiakonem i biskupim komisarzem., W latach 1636-1638 także proboszczem. Umiera w 1650 r.
31. KACPER SELLIUS
Doktor obojga praw. Zapewne krewny swojego imiennika. Był równocześnie proboszczem w Wysokiej Cerekwi. W 1618 r. został prałatem-kantorem w Głogowie, a w 1651 r. archidiakonem. Zmarł nagle w Wysokiej Cerekwi w 1655 r.
32. JAN FILIP JACOBUS von CUBA (KAUB)
Urodzony w maju 1624 r. we Wrocławiu, gdzie ojciec jego był sekretarzem kapituły katedry. Magister sztuk wyzwolonych i baccalaureus teologii. Był proboszczem Hermsdorf koło Nysy i kaznodzieją głogowskiej kolegiaty. W 1656 r. został archidiakonem. Równocześnie wspomniany jako proboszcz w. kościele św. Jakuba. W 1658 r. występuje jako proboszcz Gaworzyc i Grabika. W 1670i 1679 r. dokonał owocnych, biskupich wizytacji. Pochodził z Kaub w Nadrenii, dlatego przybrał przydomek ,,de Cuba”. Umiera w 1685roku. Pogrzebany w filarze w przejściu przy ołtarzu św. Jadwigi.
33. IGNACY LUDWIK HUEBER
Urodził się w 1642 r. w Nysie. Syn biskupiego sędziego ziemskiego Jana. Był magistrem filozofii, posiadał baccalaureat teologii. Był kapelanem biskupa Sebastiana z Rostccku; a jednocześnie proboszczem Reimberg koło Wołowa. Instalowany jako archidiakon w 1636 r. W 1686 r., 1687 i 1693 r. odbył biskupie wizytacje. Zmarł w 1698 roku.
34. WILHELM ANTONI von PALLANT
Pochodził ze starego rodu dolnoreńskiego. W 1686 r. zostaje kapłanem, w 1691 r. kanonikiem w Nysie i Głogowie oraz wikarym dworu biskupa wrocławskiego. Wyznaczony na biskupa Roermund nie obejmuje tego urzędu. Mianowany archidiakonem w 1696 roku. Instalowany w 1697 r. Wizytację diecezji odbył w 1704 r. Zmarł w 1708 r. podczas podróży do ojczystych Niderlandów.
35. KACPER HENRYK von FALCKENHAIN
Potomek śląskiego rodu szlacheckiego. Był proboszczem Kurowa Wielkiego. Od 1701 r. objął prałaturę-kantorat w Głogowie. Instalowany jako archidiakon w 1709 r. W 1706 r. odbył biskupie wizytacje. Zrezygnował z godności archidiakona w 1728 r. Był rezydującym kanonikiem katedralnym we Wrocławiu. Tamże zostaje prałatem-kantorem w 1736 r. Zmarł w 1739 r.
36. JAN JAKUB baron von BRUNETTI
Był proboszczem w Raciborzu. Instalowany jako archidiakon w. 1728 r. Był równocześnie wiele lat generalnym wikariuszem Wrocławia, gdzie rezydował od 1736 r. Tam otrzymał w 1751 r. prałaturę-kantorat. Brunetti zmarł we Wrocławiu w 1764 r. Prawie 36 lat sprawował godność archidiakona.
37. JAN KIRSTEIN
Urodzony w 1708 r., został archiprezbiterem Zielonej Góry i kanonikiem w kościele św. Krzyża we Wrocławiu. Po zrzeczeniu się kantoratu otrzymał patent nominacyjny na archidiakona. Instalowany w 1765 r. Zmarł w 1788 r. w wieku 80 lat.
39. ANDREAS WEYRICH
Urodzony w 1750 r. Był prałatem, kustoszem i duszpasterzem Polaków w Raciborzu. W 1798 r. otrzymał kanonikat w Głogowie. W 1801 r. jako archidiakon. Po edykcie sekularyzacyjnym w 1810 r. przypadła mu niewdzięczna rola rozwiązania głogowskiej Kapituły Tytuł archidiakona został jednak zachowany. Z archidiakonatem był najczęściej związany urząd biskupiego komisarza. Komisariat w Głogowie w 1810 r. to archiprezbiteraty: Wschowa, Głogów, Zielona Góra, Wysoka Cerkiew, Sława, Góra, Świebodzin i Szprotawa. W późniejszym okresie doszły Cottbus, Neuzelle i Żary. Weyrich zmarł w 1817 r. na gruźlice. Po jego śmierci archidiakonat był administrowany przez ówczesnego proboszcza miejskiego Antoniego Birambo.
40. KAROL MOSER
Urodzony w 1765 r. w Prusicach Śląskich. W 1788 r. wyświęcony z dyspensą na kapłana. Doktor teologii i honorowy kanonik katedry we Wrocławiu. Był proboszczem Otynia w latach 1806-1814.W 1824 r. zostaje powołany na archidiakona i biskupiego komisarza. Zmarł w 1852 r.
41. FRANCISZEK POHL
Urodzony w 1796 r. w Otmuchowie. Był proboszczem i archiprezbiterem w Lubomierzu. W 1852 r. wzmiankowany jako zarządca archidiakonatu. 2 J. 1857 r. wprowadzony na ten urząd. Zmarł9 X.1864 r.
44. JÓZEF ULLRICH
Urodzony w 1823 r. w Międzylesiu. Tytularny kanonik katedry we Wrocławiu. Był proboszczem w Lubawce. Powołany na archidiakona w 1883 r. Zmarł w 1903 r.
46. EDWARD HIMMEL
Urodzony w 1829 r. w Puszynie. Radca duchowny, królewski, rządowy i szkolny. Prałat dworu papieskiego. Był wikarym w Gliwicach, proboszczem w Kołobrzegu i wojskowym kapelanem w Kłodzku. W 1873 r. został proboszczem w Wygancicach pow. Ziębice. W 1890 r. objął probostwo Kolegiaty w Głogowie. W grudniu mianowany archidiakonem i biskupim komisarzem. Już jako proboszcz Kolegiaty przeprowadził gruntowną renowację wnętrza świątyni. Przy tym odnaleziono w grobowcu nagrobki księżnych Mechtyldy i Małgorzaty. Również w grobowcu odnaleziono ozdobioną herbami trumnę zmarłego w 1726 r. głogowskiego, krajowego namiestnika hrabiego Jana Henryka von Nimpcht i jego małżonki. Himmel zmarł w 1917 r.
47.FRYDERYK VETTER
Urodzony w 1839 r. we Wrocławiu. Był przez wiele lat proboszczem miejskim i archiprezbiterem w Lubawce. W 1917 roku otrzymał archidiakonat i urząd biskupiego komisarza, musiał jednak ten ostatni urząd zdać z powodu podeszłego wieku. Zmarł w wieku 96 lat, 18 IV. 1934 r.
48.EUGENIUSZ KRETSCHMER
Urodził się w 1873 k w Nysie w rodzinie kupieckiej, studiował na uniwersytecie we Wrocławiu. Wyświęcony na kapłana w 1896 r. Powołany w 1900 r. na nauczyciela religii-w państwowym katolickim gimnazjum na prefekta’ biskupiego konwiktu dla chłopców w Głogowie. Od 1906 r. do 1913 r. był dyrektorem konwiktu. W szkolnictwie działał do października 1936 r. W 1911 r. mianowany profesorem, w 1924 r. radcą duchownym. Od 1934 r. zarządzał komisarycznie archidiakonatem. W 1936 r. otrzymał nominacje na wizytatorem nauki religii katolickiej na wyższych uczelniach dla młodzieży męskiej archidiecezji wrocławskiej.
49. RAFAŁ ZENDRAN zamianowany archidiakonem 15.08.2023 r
Urodzony 4.11.1966 Żary, absolwent Liceum Ogólnokształcącego Im B. Prusa w Żarach, Święcenia Kapłańskie przyjął 25.05.1991, Magisterium „ Sacrum w sztuce Władysława Hasiora”. od 1991 wikariusz NMP Królowej Polski w Głogowie 1991-98Opiekun Ruchu światło Zycie, duszpasterstwo młodzieży , Galeria św. Łukasza ( wystawy malarstwa)
- Teatr ruchu w parafii ( pantomimy ewangelizacyjne)
- Wyjazd na Białoruś do Mohylewa na Festiwal Muzyki sakralnej z akcjami ewangelizacyjnymi po mieście Animacje, rockowe drogi krzyżowe, kabarety, dyskoteki w duszpasterstwie.
- Pielgrzymki na Jasna Górę ( 5 razy , w tym 3 razy z hipisami w pielgrzymce Młodzieży Różnych dróg ks. Andrzeja Szpaka
- Kazania dla dzieci na mszy o 11.15, duszpasterstwo dzieci
Radio Plus Głogów 1998-2004
- Organizacja ośrodka radiowego
- Studia podyplomowe dziennikarskie na Papieskim Wydziale Teologicznym Krakowie ( 4 semestry)
- Praca dziennikarska na antenie, akcje radiowe promocyjne,
- Udział w porozumieniu rozgłośni katolickich PLUS
Głogowska Kolegiata 2004
- Proboszcz od 2005 roku, także dla dawnej parafii Rapocin
- Troska o odbudowę kolegiaty ( sklepienia, dokumentacja techniczna, zakrystia)
- Diecezjalny duszpasterz małżeństw niesakramentalnych (pierwsze rekolekcje dla niesakramentalnych w roku 1999 w Głogowie w Kościele NMP Królowej Polski
- Animacja życia kulturalnego w kolegiackie : koncerty i wydarzenia artystyczne
- Przewodnik w grupie „Katechizm Caffe” unikalna grupa wiernych co piątek studiująca Katechizm KP
- Stały spowiednik dla kilkunastu osób z RRN